Tom de Bruin,
Als we toch echt mogen spreken van iemand die nooit opgeeft en al sinds 6 juni 1996 steevast blijft komen dan is het zeker wel Tom de Bruin uit Beek. In onderstaande tekst leest u een testimonial van de moeder van Tom; Annie de Bruin.
Tom bij JKA Karate Do Weng.
Onze zoon Tom is inmiddels 20 jaar lid van Weng. Hij is ernstig autistisch (klassiek autistisch) en verstandelijk gehandicapt. Toen hij 10 jaar was zijn we voor het eerst met hem naar Karate Do Weng gekomen. Dat was door middel van de vakantiepas van de gemeente Beek. ‘’Weng’’ was ‘’mijn’’ clubje van vroeger, helaas moest ik door ziekte stoppen, anders trainde ik nu nog steeds. Ik vond het leuk dat Tom ook karate kon doen. Hij heeft een keer of twee meegedaan met de vakantiepas. Daarna is hij lid geworden.
In het begin liet ik hem maar iedere drie weken een keer meedoen, bang als ik was voor negatieve reacties van andere ouders. Van de kant van ‘’Weng’’ hoefde ik geen negatieve reacties te verwachten. Dat wist ik wel. Ze waren altijd al goed met kinderen met een gebruiksaanwijzing. Ook in de tijd dat ik er zelf nog trainde. In de tijd dat Tom begon met karate kon hij op school zijn aandacht maximaal 10 minuten ergens bij houden. Bij het karate deed hij meteen de hele training mee, die duurde destijds 45 minuten.
Vroeger rende hij steeds weg als je ergens met hem was, ook had hij driftbuien waarbij hij zich op de grond gooide, om zich heen schreeuwend en schoppend. Het enige dat je dan kon doen was wachten totdat de bui over was. Want bij Tom ging dan de knop om en hij was onbereikbaar voor wat en wie dan ook.
Die driftbuien had hij inmiddels niet meer. Maar ongelofelijk dat hij gewoon in de rij meedeed en ook bleef staan. Aan het eind van die drie kwartier kon wel eens flink gegaapt worden maar het was onvoorstelbaar wat daar gebeurde. Nu is karate voor een autist geweldig. Veel herhalingen van hetzelfde. Toen hij er pas kwam kon hij ook niet op zijn knieën zitten. Hij kon wel op zijn knieën zitten maar niet met zijn billen op zijn hakken rusten. Dat lukt nu bijna helemaal.
Zijn lijf heeft wat mankementen waardoor hij niet alle bewegingen kan doen. Zijn heupen staan niet goed en hij heel lichte scoliose, een vergroeiing in zijn rug. Ook zijn er hier en daar spieren te kort om maar een paar dingen te noemen.
Wat vanaf de eerste dag opviel: Het plezier waarmee hij aan karate doet. Hij lacht de hele training. Als er periodes zijn dat hem vanalles dwars zit, dan kan hij stilletjes voor zich uit kijken en soms zelfs uitflippen. Maar zelfs in die periodes heeft hij tijdens de training een grote glimlach op zijn gezicht. Plezier met een hoofdletter en dat is waar het om gaat. Een van de mooiste momenten hebben we beleefd in Frankrijk in november 2007. Tom zou daar meedoen aan een toernooi voor gehandicapten, althans dat dachten wij. Toen we daar kwamen bleek Tom de enige gehandicapte te zijn. Het toernooi was ten bate van gehandicapten.
Hij deed drie rondes mee en kreeg een staande ovatie. Daarna vroegen ze of hij de dag erna een demonstratie wilde doen tussen de kumite en kata wedstrijden in. Hij kreeg weer een staande ovatie en dat werd nog eens herhaald bij de medaille uitreiking. Tijdens zijn demonstratie waren Hans en ik niet de enige die tranen in de ogen hadden. Er waren zat mensen in het publiek en ook scheidsrechters die het niet droog hielden. Het was geweldig. Dit ging niet om winnen of verliezen, dat was helemaal niet belangrijk, het was veel groter dan dat. Bij het EK in Beek heeft Tom weer meegedaan met zijn groepje. Inmiddels heb ik hem al zo vaak ‘’zijn kunstje’’ zien doen, maar ik kreeg deze keer weer tranen in de ogen, bij alle vier. Terwijl Tom het slecht deed qua karate techniek, hij was vooral om zich heen aan het kijken. Maar…..hij straalde!!! Hij deed het toch maar met zo veel mensen om zich heen, de sporthal was bomvol.
En dat plezier komt iedere training weer terug. Dát is waar het allemaal om draait!!!
Annie de Bruin
